استفاده از آب دریا جهت خنک کاری مجتمع های پتروشیمیو بررسی و کاهش اثرات زیست محیطی آن

همانطور که میدانید همه مجتمع های پتروشیمی و پالایشگاه ها برای خنک کاری نیاز به سیالی سردکننده دارند که در گذشته با استفاده از برج های خنک کننده آب اینکار انجام میگرفته که این مشروط به وجود رودخانه های پرآب درکنار مجتمع های پالایشگاهی و پتروشیمی بود که با توجه به اینکه در کشور ما کمبود منابع آب شیرین وجود دارد، لذا در منطقه انرژی پارس-عسلویه بدلیل فوق و شرایط آب و هوایی استفاده از آب دریا برای این هدف مدنظر گرفته است.بنابراین حوضچه ای عظیم با پمپ هایی با ظرفیت کل پمپاژ 384000 مترمکعب در ساعت طراحی و ساخته شده که آب پس از هدایت از عمق 35 متری دریا به حوضچه به همراه تزریق چندین مرحله هیپوکلریت سدیم به مجتمع های پتروشیمی ارسالشده که این آبپس از خنک کاری با دمای بالا به دریا برمیگردد که بررسی آنالیز شیمیایی،فیزیکی و بیولوژیکی آبرفت وبرگشتینشان میدهد که این مسئله بر فاکتورهای دما،اکسیژن محلول، شوری و درمجموع بر اکوسیستم آبهای ساحلی اعم از جانوری و گیاهی تاثیر گذار خواهد بود. از دیگر مشکلات این نوع سیستم ها، پدید آوردن اثرات نامطلوب خوردگی و رسوب گذاری دائمی در مبدلهای حرارتی و تجهیزات مجتمع ها بجز لاین های از نوع grp میباشد که شستشوی مبدل ها و اسیدشویی واحدهای کلرزنی و آب شیرینکن ها تاثیرات زیست محیطی بسزایی دارد. هدف از این پروژه تحقیقاتی بررسی تاثیر زیست محیطی ساخت آبگیر بخصوص از نظر بعد دمایی با شبیه سازی پخش حرارتی آب برگشتی به دریا در خروجی کالورت هابا توجه به اینکه بر اساس قوانین محیط زیست ایران،به شعاع 200 متر از نقطه خروج آب گرم،دمای آب دریا نباید بیش از 3درجه گرم شود و در نهایت ارائه راهکار جهت کاهش بار زیست محیطی استفاده از آب دریا میباشد. واژه های کلیدی:آبگیر مبین،اثرات زیست محیطی،اکوسیستم دریا،پخش حرارتی